اسکیزوفرنی : علائم ، تشخیص و درمان آن
اسکیزوفرنی یک بیماری روانی جدی است که در توانایی فرد در تفکر دقیق ، مدیریت احساسات ، تصمیم گیری و ارتباط با دیگران اختلال ایجاد می کند.
اسکیزوفرنی از لحاظ پزشکی یک بیماری پیچیده و طولانی مدت است. اندازه گیری شیوع دقیق این بیماری دشوار است ، اما تخمین ها حاکی از آن است که بین ۰.۲۵% تا ۰.۶۴% از بزرگسالان ایالات متحده به این بیماری مبتلا هستند.
با اینکه اسکیزوفرنی در هر سنی ممکن است رخ دهد،میانگین سن شروع آن در اواخر نوجوانی تا اوایل دهه ۲۰ برای آقایان و اواخر دهه ۲۰ تا اوایل ۳۰دهه برای زنان است. تشخیص اسکیزوفرنی در فرد کمتر از ۱۲ سال یا بالاتر از ۴۰ سال معمول نیست.
علائم اسکیزوفرنی چیست؟
تشخیص اسکیزوفرنی در نوجوانان می تواند بسیار دشوار باشد. این امر به این دلیل است که اولین علائم شامل تغییر دوستان ، افت نمره ، مشکلات خواب و تحریک پذیری می باشد که یک رفتار کاملا عادی در بزرگسالان است. از علائم دیگر می توان به کناره گیری از دیگران ، افزایش افکار و سوء ظنهای غیرمعمول و سابقه خانوادگی روانپزشکی اشاره کرد. در جوانانی که به اسکیزوفرنی مبتلا می شوند ، به این مرحله از اختلال دوره”پیشرونده” گفته می شود.
با هر شرایطی ، دستیابی به یک ارزیابی جامع پزشکی برای به دست آوردن بهترین تشخیص ضروری است. برای تشخیص اسکیزوفرنی ، کاهش برخی از علائم و عملکردهای زیر برای مدت حداقل ۶ ماه لازم است:
- توهم: شخص مبتلا صداهایی را می شنود ، چیزها را می بیند ، یا بوهایی را استشمام می کند که دیگران قادر به درک آنها نیستند.
توهم برای شخصی که آن را تجربه می کند بسیار واقعی است و اما برای اشخاص نزدیک فرد مبتلا می تواند بسیار گیج کننده باشد. صداهای موجود در هنگام توهم می تواند بسیارتهدیدآمیز باشد. - هذیان : در حقیقت یک اعتقاد دروغین است که قابل تغییر نیست و شخص مبتلا به هیچ وجه حقایق درست را نمی پذیرد زیرا شکی در صحت باورهای غلط خود ندارد. هذیان در اکثر افراد مبتلا به اسکیزوفرنی دیده می‌شود.
- علائم منفی: شامل مواردی است که توانایی های یک فرد را کاهش می دهد که غالباً به شکل کم صحبتی یا صحبت کردن کردن با روشی کسل کننده،کاهش علاقه به زندگی،از دست دادن انگیزه و کمبود انرژی بروز می کند. علائم منفی گاهی اوقات با افسردگی بالینی اشتباه گرفته می شود.
- علائم شناختی: افرادی که علائم شناختی اسکیزوفرنی دارند ، اغلب برای به خاطر سپردن مسائل ، سازماندهی افکار خود یا انجام کارهای به طور کامل ، دچار مشکل هستند.
معمولاً افراد مبتلا به اسکیزوفرنی مبتلا به آنوزوگنوزیا یا “عدم بینش” هستند. این بدان معنی است که شخص از این بیماری غافل است که می تواند معالجه یا کار با او را بسیار چالش برانگیزتر کند.
علل اسکیزوفرنی چیست؟
- ژنتیک: اسکیزوفرنی فقط با یک تنوع ژنتیکی ایجاد نمی شود بلکه یک اثر متقابل پیچیده از ژنتیک و تأثیرات محیطی است. وراثت نقش مهمی ایفا می کند بطور مثال اگر یک خویشاوند نزدیک مانند والدین یا خواهر و برادر به این اختلال مبتلا باشند، احتمال ابتلا به اسکیزوفرنی بیش از شش برابر بیشتر است.·
- محیط : در معرض قرار گرفتن در برابر ویروس ها یا سوء تغذیه قبل از تولد ( به ویژه در سه ماهه اول و دوم ) خطر ابتلا به اسکیزوفرنی را افزایش می دهد. تحقیقات اخیر همچنین حاکی از ارتباط بین اختلالات خود ایمنی و پیشرفت اختلالات روانپزشکی است.·
- مواد شیمیایی طبیعی مغز : برخی از مواد شیمیایی مغز ، از جمله انتقال دهنده های عصبی به نام های دوپامین و گلوتامات ، ممکن است در اسکیزوفرنی نقش داشته باشد. انتقال دهنده های عصبی به سلول های مغز اجازه می دهند تا با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. شبکه های عصبی نیز احتمالاً درگیر هستند.
- استفاده از مواد: برخی مطالعات نشان داده اند که مصرف داروهای تقویت کننده ذهن در دوران نوجوانی و بزرگسالی می تواند خطر ابتلا به اسکیزوفرنی را افزایش دهد. شواهد در حال رشد نشان می دهد که مصرف ماری جوانا خطر بروز اختلالات را نیز افزایش می دهد.
تشخیص
تشخیص اسکیزوفرنی آسان نیست. بعضی اوقات استفاده از داروهایی مانند متامفتامین یا LSD می تواند باعث شود فرد دارای علائمی همانند اسکیزوفرنی باشد. یکی از دلایلی که تشخیص این بیماری را پیچیده می کند این است که بسیاری از افرادی که تشخیص داده می شوند ، اعتقاد ندارند که آن را داشته باشند.
مقاله مرتبط : بیش فعالی یا ADHD چیست؟
در حالی که هیچ آزمایش فیزیکی یا آزمایشگاهی به خصوصی وجود ندارد که بتواند اسکیزوفرنی را تشخیص دهد ، یک ارائه دهنده خدمات درمانی که علائم و سیر بیماری فرد را بیش از شش ماه ارزیابی می کند ، می تواند به اطمینان به تشخیص درست دست پیدا کند. ارائه دهنده خدمات بهداشتی باید عوامل دیگری مانند تومور مغزی ، شرایط پزشکی احتمالی و سایر تشخیص های روانپزشکی مانند اختلال دو قطبی را نیز بررسی کند.
برای تشخیص بیماری اسکیزوفرنی ، فرد باید دو یا چند مورد از علائم زیر را که بصورت کاهش عملکرد مداوم اتفاق می افتد ، دارا باشد:
- هذیان
- توهم
- بی نظمی در گفتار
- علائم منفی
- رفتار بی نظم یا کاتاتونیک
درمان اسکیزوفرنی چیست؟
درمانی برای اسکیزوفرنی وجود ندارد ، اما از چند طریق زیر قابل کنترل و مدیریت است:
- داروهای ضد روان پریشی
- روان درمانی(درمان های شناختی-رفتاری)
- درمان های حمایتی
- آموزش مهارت های اجتماعی
- آموزش استراتژی های خودمدیریتی
